ℹ️ Praktyczne wskazówki – Putování za burčákem

Trasa – pieszo czy rowerem? 

• Pieszo: krótsze warianty (5–15 km), spokojne tempo, idealne dla rodzin z dziećmi.

• Rowerem: dłuższa pętla (ok. 30 km) przez wszystkie miejscowości. Bywają krótkie, strome podjazdy (np. pod kaplicę św. Antonína czy na Kobylí vrch), więc trzeba mieć trochę kondycji – albo elektryka 😉.

🅿️ Logistyka i dojazd

• Auto można zostawić w Velkých Pavlovicach – np. przy stadionie miejskim (blisko biura startowego i mety).

• Start i meta są w tym samym miejscu (sokolovna).

🛏 Noclegi

• Velké Pavlovice, Bořetice, Němčičky czy Vrbice – wszystkie miasteczka mają pensjonaty i rodzinne winiarnie z noclegami.

• Polecam np. Velké Bílovice (Zemanek – sprawdzone, świetne śniadanie i wina).

🍷 Burčák – o czym pamiętać

• Ma tylko 4–5% alkoholu, ale pije się go lekko i łatwo – i tu tkwi pułapka. Na rowerze zachowaj umiar.

• Degustacje to symboliczne 50 ml, ale w 20 punktach robi się tego sporo.

• Jeśli planujesz powrót autem – lepiej ogranicz się do minimum albo zostań na noc.

🎶 Co jeszcze?

• Na mecie czeka losowanie nagród, koncerty i impreza do późna – w tym roku odpuściłem, ale to świetna okazja, żeby zostać na dłużej.

• Cała impreza ma formę rodzinnego festynu – muzyka, jedzenie, gwar i mnóstwo okazji do poznania lokalnych winiarzy.

Między kolejnymi winiarniami warto było na chwilę zwolnić i zajrzeć do Obecního muzea w Kobylí. To taki przystanek z innej bajki – zamiast piwniczki z winem, wystawa o regionie, dawnych zwyczajach i życiu na Morawach.

Fasada muzeum wygląda klasycznie i elegancko, a w środku znajdziesz trochę historii i lokalnych eksponatów. Dla mnie to była dobra chwila, żeby oderwać się od gwaru i przypomnieć sobie, że Modré Hory to nie tylko wino, ale też tradycja i ludzie, którzy ją tworzyli.

🌄 Hradištěk – poranek przed startem

Dzień burčákowej wędrówki zacząłem od wizyty na Hradištěku. To wzgórze, na którym stoi kamienna kaplica św. Urbana, wygląda jak wyjęte z bajki – pośród winnic, z panoramą na całe Modré Hory.

Rano było tam pusto, tylko wiatr poruszał winoroślami, a z oddali majaczyły Pavlovice i rzędy piwniczek. To miejsce ma coś w sobie – ciszę, przestrzeń i ten widok, który od razu ustawia Ci dzień w odpowiednim nastroju. Zanim ruszyłem w tłum z kieliszkami na szyi, złapałem tu chwilę spokoju i pomyślałem: właśnie po to wracam na Morawy.

Na sam koniec, zanim wróciłem do Velkých Pavlovic, zatrzymałem się jeszcze przy wieży widokowej Slunečná. To symbol Pavlovic – elegancka konstrukcja, która góruje nad winnicami. Z jej tarasu widać było całą trasę, którą tego dnia przejechałem: Bořetice, Kobylí, Vrbice… i oczywiście rzędy winorośli rozciągające się aż po horyzont.

Na samym finiszu czekało jeszcze Vinařství Vinium – duża marka regionu, jeden z najbardziej rozpoznawalnych punktów Velkých Pavlovic. Symboliczne zamknięcie pętli, miejsce, w którym wszyscy spotykali się z powrotem, wymieniali wrażenia i kolekcjonowali ostatnie pieczątki w książeczkach.

W Vrbicach zbieranie pieczątek zamieniło się w małą przygodę. Wszystko kręci się tu wokół kościoła stojącego na wzgórzu i rzędu piwniczek, które wyglądają jakby żywcem przeniesiono je z Shire. Małe, kamienne fasady, drewniane drzwi, a za nimi chłodne korytarze pełne beczek i butelek.

Najpierw Sklep u Hošků – mała, skromna piwniczka, ale pełna lokalnego klimatu. Zaraz obok Vinařství Bočko – gwarne, rodzinne, z burčákiem podawanym z szerokim uśmiechem.

A na koniec zjazd do dolnej części wsi i obowiązkowy punkt – Buchtovín. Tu akurat nie próbowałem burčáku na miejscu, ale zdecydowałem się kupić litrową butelkę na wynos. Wróciłem więc z Vrbic z najlepszą możliwą pamiątką – smakiem, który czekał, by otworzyć go już w domu.

Za Kobylí czekał mnie jeszcze jeden podjazd – krótki, ale tak stromy, że nogi znów zapłonęły - Kobylí vrch, a na nim wieża widokowa Rozhledna Nad vinohrady. To pierwsza w Czechach całkowicie bezbarierowa wieża – zamiast schodów prowadzi na nią spiralna, łagodnie wijąca się rampa, dzięki czemu mogą wejść wszyscy: rowerzyści, rodziny z wózkami, osoby starsze.

Z daleka wygląda jak kładka unosząca się nad winoroślami, a z góry rozciąga się panorama na całą okolicę – rzędy winorośli, pagórki i w oddali sylwetka kościoła w Vrbicach. To jedno z tych miejsc, gdzie człowiek mimo zmęczenia myśli: „warto było się wspinać”.

W Kobylí zatrzymałem się na dłużej w Vinařství Tomčala. To był mój ostatni kieliszek burčáku w tym dniu – symboliczne 50 ml, które mogłoby się wydawać niewinne. Ale trzeba pamiętać, że burčák, mimo swojego słodkiego smaku, ma 4–5% alkoholu.

Do tego wykorzystałem żeton z pakietu na ciepły posiłek – po tylu kilometrach i podjazdach jedzenie smakowało jak nagroda. A że w planie miałem jeszcze za trzy godziny jazdę samochodem, świadomie postawiłem kropkę nad „i”. Trasa była długa, burčáku spróbowałem dość, a teraz przyszedł czas na regenerację.

Droga do Kobylí to jedna z tych tras, które same w sobie są atrakcją. Po drodze mijasz przydrożne krzyże, pola dyni rozrzucone między sadami, a nawet mini-zagrodę z kozami i owcami, które patrzyły na mnie bardziej zaciekawione niż ja na nie. To właśnie lubię w tej imprezie – jeden moment jesteś w tłumie z kieliszkiem, a za chwilę pedałujesz samotnie przez sielski krajobraz Moraw.

W Vinařství Vajbar Kobylí tym razem nie próbowałem burčáku – zamiast tego zrobiłem zakupy. To jedno z większych i nowocześniejszych winiarstw w regionie, więc aż szkoda było nie zabrać ze sobą choćby 1 butelki. Dzięki temu Morawy mogły później wrócić ze mną do domu.

W Bořeticach mieści się Republika Kraví Hora – lokalne stowarzyszenie winiarzy z własną flagą, herbem i konstytucją. To tutaj piwniczki tworzą całe osiedle, a każdy gospodarz dumnie prezentuje swoje wina. Miejsce jedyne w swoim rodzaju, gdzie folklor miesza się z czeskim humorem i morawską gościnnością. Bořetice mają w sobie coś szczególnego: spokój, kolorowe domki, winnice ciągnące się aż po horyzont i ten unikalny klimat „republiki winnej”, jak lubią o sobie mówić mieszkańcy.

Pierwszy przystane – Rodinné vinařství Jedlička. Elegancko i tradycyjnie, kilkadziesiąt metrów dalej zupełnie inny świat – Rodinné vinařství Kravi Hora, nastawione na ekologiczne uprawy i nowoczesne podejście do win.

Wspinaczka pod kaplicę św. Antoniego okazała się najdłuższym podjazdem całej trasy. I tu zaczęła się moja prywatna lekcja pokory. O ile ja mozolnie wspinałem się na swoim rowerze, sapiąc jak stara lokomotywa i udając, że to wszystko dla zdrowia i kondycji, o tyle Czesi na elektrykach śmigali obok mnie jak superbohaterowie. Zero zadyszki, zero potu, tylko szeroki uśmiech i… kieliszek burčáku w dłoni. :)

„To nie rower, to motor z pedałami” – mruczałem pod nosem, próbując nie umrzeć po drodze. Ale kiedy w końcu dotarłem na górę, nagroda smakowała sto razy lepiej. Kieliszek burčáku przy Maringotce mezi řádky, ustawionej wśród winorośli, był jak trofeum po maratonie. I choć wyglądałem jakbym właśnie skończył etap Tour de France, to przynajmniej wiedziałem, że każdy łyk był naprawdę zasłużony.

Zjazd z kaplicy do Němčiček to była czysta przyjemność – w końcu trochę wiatru we włosach po tym morderczym podjeździe. Pierwszy przystanek na dole to Slovácký dvůr – tu od razu zrobiło się gwarno i kolorowo. Folklor w pełnej krasie: muzyka na żywo, jedzenie, które pachniało z daleka, i burčák, który lał się bez przerwy. Atmosfera bardziej przypominała festyn niż degustację – i właśnie w tym miejscu tkwił cały jego urok.

Do Hulaty wróciłem kolejny raz – tę winiarnię opisywałem już w moim poprzednim wpisie o Modrých Horach (👉 link tutaj). Tym razem zachwyciły mnie ich piwnice – prawdziwy labirynt, w którym można się zgubić między półkami pełnymi butelek i ceglastymi sklepieniami.

Na koniec w Němčičkach czekało jeszcze Vinařství ZD Němčičky – duża spółdzielnia, bardziej „przemysłowa”, ale za to z solidnymi klasykami regionu. Tu czuć było skalę, ale też doświadczenie – burčák klarowny, dobrze zrobiony, taki punkt obowiązkowy na trasie.

To było idealne miejsce na chwilę przerwy – kilka łyków burčáku, oddech i spojrzenie na ludzi leniwiących się na leżakach. Pomyślałem wtedy, że tu można by spędzić cały dzień. No i właśnie tutaj trafiłem na najlepszego burčáka całej trasy (oczywiście to tylko moje odczucie) – idealny balans słodyczy, świeżości i lekkich bąbelków. Szczerze mówiąc, mógłbym tu zostać, tym bardziej że jedzenie wyglądało wyjątkowo apetycznie. Ale mapa przypominała – to dopiero początek drogi.

Wyjeżdżamy z miasta, mijamy kościół i skręcamy w wąską dróżkę między sadami. Asfalt ustępuje widokom na jabłonie i winorośle, a droga prowadzi nas spokojnie aż do drugiego punktu.

Bistro V Trávě zrobiło na mnie świetne wrażenie – luźny klimat wśród winorośli i sadów, leżaki, stoliki, ludzie niespiesznie popijający burčák. Z tego co widziałem, serwują też pyszne śniadania i w widowiskowy sposób podają raclette. Już wiem, że za rok zacznę dzień właśnie tutaj – od pysznego śniadania.

🏁 Finish

Jeszcze wizyta w punkcie startowym w Velkých Pavlovicach, gdzie czekał na mnie pamiątkowy dyplom za ukończenie trasy. Tym razem nie zostałem już na losowanie nagród ani muzyczną część imprezy – nogi domagały się odpoczynku, a przede mną była jeszcze droga do domu.

Ale wiem jedno: to nie było moje ostatnie słowo. Za rok wrócę tutaj znów – już rodzinnie, żeby razem zdobywać Modré Hory, pić burčák i cieszyć się tym wyjątkowym wrześniowym świętem.

🚩 Start w Velkých Pavlovicach

Rano, już w Velkých Pavlovicach, przy sokolovni zebrał się tłum gotowy na wędrówkę. Najpierw szybka organizacja – pakiet startowy odebrany, kieliszek na sznurku zawisł na szyi, mapa w kieszeni. Auto zostawiłem na parkingu obok stadionu miejskiego – praktycznie i blisko startu.

Ruszamy – jedni pieszo, inni na rowerach, ja również na swoim, gotowy zmierzyć się z trasą i… z czeskimi elektrykami.

Pierwsze przystanki pojawiły się szybko. Vinařství V&M Zborovský rodzinne, ale z rozmachem. Kilka minut w kolejce, krótka wymiana uśmiechów z gospodarzami i można kosztować Burčáku, tu był dokładnie taki, jaki powinien być na start: świeży, lekko musujący, podany w klimatycznej piwniczce, gdzie od razu poczułem, że to dopiero początek dnia.

Pakiet startowy – co dostajesz?

Na Putování za burčákem możesz wykupić pakiet wcześniej online albo bezpośrednio na miejscu (na miejscu zwykle drożej o kilkadziesiąt koron).

W pakiecie znajdziesz:

• kieliszek z logo Modrých Hor – na sznurku, więc masz wolne ręce w trakcie marszu czy jazdy rowerem;

• mapę z kodem QR – wariant pieszy i rowerowy, łatwo się orientować;

• żeton o wartości 100 Kč – do wykorzystania w jednej z winiarni;

• kartkę do zbierania pieczątek – komplet pieczątek = udział w losowaniu nagród;

• a przede wszystkim – w każdym punkcie na trasie dostajesz kieliszek burčáku do degustacji.

💰 Cena:  450–500 Kč (taniej przy zakupie online).

Punkty na trasie Putování za burčákem (Modré Hory)

• Vinařství V&M Zborovský (Velké Pavlovice) – rodzinne winiarstwo, solidny burčák i klimatyczna piwnica.

• Bistro V Trávě (Velké Pavlovice) – luźny klimat, bistro wśród sadów, świetne na przerwę.

• Maringotka mezi řádky (przy kaplicy św. Antonína, Velké Pavlovice) – kultowe miejsce z widokiem na winnice.

• Slovácký dvůr – folklor, muzyka na żywo i swojska atmosfera.

• Vinařství Hulata – małe, rodzinne, z sercem i dobrym burčákiem.

• Vinařství ZD Němčičky – duża spółdzielnia, klasyczne morawskie smaki.

• Rodinné vinařství Jedlička (Bořetice) – elegancko i tradycyjnie, zawsze pewniak.

• Rodinné vinařství Krásná Hora – ekologiczne uprawy, nowoczesne podejście do win.

• Modrohorský sklep (Bořetice) – centralny punkt na mapie Bořetic.

• Vinařství Vajbar (Kobylí) – znane winiarstwo, nowoczesna architektura i świetny burčák.

• Vinařství Tomčala (Kobylí) – rodzinne, kameralne, typowo morawskie smaki.

• Obecní muzeum (Kobylí) – kulturalny przystanek na trasie, z wystawą o regionie.

• Rodinné vinařství M&M Rusnák – przyjazne, rodzinne miejsce, często z przekąskami.

• Víno Osička – lokalne wina i bardzo przyjazna atmosfera.

• Sklep u Hošků – mała piwniczka, pełna lokalnego klimatu.

• Vinařství Bočko – burčák jak trzeba, gospodarz z humorem.

• Buchtovín (Vrbice) – winiarnia znana z dobrego czerwonego, burčák obowiązkowy.

• Vinařství Helena & Šušky (przy wieży widokowej) – wyjątkowe położenie, widok na winnice gratis.

• Vinařství Baraque – nowoczesne, stylowe, z ciekawym podejściem do win.

• Vinařství Vinium (Velké Pavlovice) – duża marka regionu, jeden z finałowych punktów trasy.

Wrzesień na Morawach to czas burčáku – młodego wina, które żyje, fermentuje i smakuje jak esencja jesieni. W tym roku postanowiłem sprawdzić na własnej skórze, jak wygląda słynne Putování za burčákem w Modrých Horach.

I choć plan był prosty – przejechać trasę na moim ukochanym, srebrnym staruszku marki Specialized – to rzeczywistość szybko udowodniła, że rower klasyczny i rower elektryczny to dwie zupełnie różne ligi :)

Dzień wcześniej zatrzymałem się w Velkých Bílovicach, w winnicy Zemanek – Penzion U vinaře. Świetne wina, pyszne śniadanie i cudowna właścicielka, która od rana witała uśmiechem.

Wieczorem wyszedłem na spacer po miasteczku – Velké Bílovice żyją winem. Piwniczek jest tu tyle, że można spędzić cały weekend, chodząc od jednej do drugiej. Z niektórych dochodziła muzyka na żywo, w innych ludzie siedzieli przy stolikach i degustowali wino i burčák. To był idealny wstęp do jutrzejszej trasy.

Ja w Vinotéka Vladimír Tetur spróbowałem pierwszego w tym roku burčáku – jeszcze lekko musującego, słodkiego, pełnego życia. To nie było tylko wino, to był smak września na Morawach. I wtedy pomyślałem, że w takim miejscu można spędzić cały weekend, za każdym razem odkrywając coś nowego.

U pani Zemankowej kupiłem butelkę Pálavy i lekkie, musujące Frizzante, które miały mi przypominać Morawy jeszcze długo po powrocie.

Sprawdź nas:

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.